İNSANLIK NEREYE GİDİYOR
İnsanlık almış başını gidiyor. Nereye mi? İnanın ben de bilmiyorum... Tek hedef var; hiç ölmeyecekmiş gibi dünyaya sarılmak daha sarılmak, daha sarılmak, sımsıkı sarılmak...
Çok sevdiğim bir ağabeyim geçenlerde terk-i diyar etti. Her karşılaşmamızda “Doktorum, nasılsın” derdi, ben de “Abi sen şu şekerine dikkat etsene”...
Emekli olmuştu daha geçen sene. İki çocuğu vardı. Yengemin hali içler acısı idi. Gözlerden yaşlar sel gibi akıyordu. O an şunu düşündüm... Biz neden yaşıyoruz, ne için çırpınıyoruz, hayatımızın gayesi nedir?
Hep birilerini geçmek, hep ezmek, hep al aşağı etmek var hayatımızda.
Sahte yüzler, sahte gülüşler var yaşantımızda. Sevgiler mi? ‘Hııh, o da ne”... Sevgiyi sorana artık ‘duygusal’ diyorlar. Ama araban varsa, evin varsa, eh biraz da cebin dolu ise oooohhh sen ne adamsın be! Herkes dostundur, herkes yanında..
Karınca ve arı topluluklarına bakıp da “Bunlarda akıl yok, düşünce yok, anlayış yok” diyorlar. Yok, yok da bunlar nasıl birlik olup şaheserler yapıyorlar?
Neden bizler gibi ezmiyor, yemiyor, kesmiyor, parçalamıyor, katletmiyor, düşene bir tekme de diğeri vurmuyor?
İnsan denen canavarı gördük tarihte; 2000’li yıllarda da görüyoruz. Bosna’da Irak’ta, Somali’de, Myanmar’da
(Burma)...
“Komşusu açken tok yatan insan değildir” diyen bir dinin yaşandığı ülkelerden biri bizim ülkemiz.
“Yaratılanı, yaratandan dolayı sev” diyen Mevlana ülkesindeyiz biz.
“Güzel gören güzel düşünür, güzel düşünen hayatından lezzet alır” diyen Bediüzzaman topraklarının insanlarıyız biz.
Bukalemunu bilirsiniz; durum gereği renk ve şekil değiştirir. Biz insan görünümlü varlıklar da, sanırım çıkar ve menfaat için her şeyi yapacak şekil ve renge girebiliyoruz.
Gözlerimi kapadım ve açtım... Ne oldu? Başka dünyada açtım... Hayat bu işte... Ben yaşadığım hayattan zevk almıyorum. Mutlu değilim. Sevinç dolu hiç değilim. Zengin mi, o hiç yok bende...
Tek gayem var; herkese iyilik yapmaya çalışmak, düşeni kaldırmak, yardıma ihtiyacı olanı kollamak, kötülüğe engel olmak...
İnsanım ben... His ve duygu dünyam var benim. Vahşi değilim, olmamalıyım da. Lütfen insan olmanın onurunu yaşatalım. Kötülükler ya da kötü düşünceler içinizde kalsın ama iyi güzel huylar dünyayı sarsın...
Çok sevdiğim bir ağabeyim geçenlerde terk-i diyar etti. Her karşılaşmamızda “Doktorum, nasılsın” derdi, ben de “Abi sen şu şekerine dikkat etsene”...
Emekli olmuştu daha geçen sene. İki çocuğu vardı. Yengemin hali içler acısı idi. Gözlerden yaşlar sel gibi akıyordu. O an şunu düşündüm... Biz neden yaşıyoruz, ne için çırpınıyoruz, hayatımızın gayesi nedir?
Hep birilerini geçmek, hep ezmek, hep al aşağı etmek var hayatımızda.
Sahte yüzler, sahte gülüşler var yaşantımızda. Sevgiler mi? ‘Hııh, o da ne”... Sevgiyi sorana artık ‘duygusal’ diyorlar. Ama araban varsa, evin varsa, eh biraz da cebin dolu ise oooohhh sen ne adamsın be! Herkes dostundur, herkes yanında..
Karınca ve arı topluluklarına bakıp da “Bunlarda akıl yok, düşünce yok, anlayış yok” diyorlar. Yok, yok da bunlar nasıl birlik olup şaheserler yapıyorlar?
Neden bizler gibi ezmiyor, yemiyor, kesmiyor, parçalamıyor, katletmiyor, düşene bir tekme de diğeri vurmuyor?
İnsan denen canavarı gördük tarihte; 2000’li yıllarda da görüyoruz. Bosna’da Irak’ta, Somali’de, Myanmar’da
(Burma)...
“Komşusu açken tok yatan insan değildir” diyen bir dinin yaşandığı ülkelerden biri bizim ülkemiz.
“Yaratılanı, yaratandan dolayı sev” diyen Mevlana ülkesindeyiz biz.
“Güzel gören güzel düşünür, güzel düşünen hayatından lezzet alır” diyen Bediüzzaman topraklarının insanlarıyız biz.
Bukalemunu bilirsiniz; durum gereği renk ve şekil değiştirir. Biz insan görünümlü varlıklar da, sanırım çıkar ve menfaat için her şeyi yapacak şekil ve renge girebiliyoruz.
Gözlerimi kapadım ve açtım... Ne oldu? Başka dünyada açtım... Hayat bu işte... Ben yaşadığım hayattan zevk almıyorum. Mutlu değilim. Sevinç dolu hiç değilim. Zengin mi, o hiç yok bende...
Tek gayem var; herkese iyilik yapmaya çalışmak, düşeni kaldırmak, yardıma ihtiyacı olanı kollamak, kötülüğe engel olmak...
İnsanım ben... His ve duygu dünyam var benim. Vahşi değilim, olmamalıyım da. Lütfen insan olmanın onurunu yaşatalım. Kötülükler ya da kötü düşünceler içinizde kalsın ama iyi güzel huylar dünyayı sarsın...